Svaðilför að Fardagafossinum

Þessi færsla er tileinkuð frænda mínum, Viktori Nóa ofurhuga.

Ég bauð honum í göngutúr i gær og hann spurði strax: „er þetta hættulegur göngutúr?“ Ég svaraði: „nei“. Hann gleymir ekki þegar ég fór með hann í Stapavík fyrir 2 árum, þá 6 ára og hvað það var hátt niður og hversu fast ég hélt um örsmáar hendurnar á honum. Fyrir utan það, að það var svoldið löng ganga fyrir hann og bar ég hann á bakinu langleiðina til baka. Mér var líka farið að finnast leiðin löng 😉 Og hey, það var 2. ágúst þá… afmælið mitt.

Í gær var líka 2. ágúst og aftur var Viktori boðið í göngu.

Þar sem veðrið var norðaustan rigningarsuddi og svartaþoka, var okkur skutlað upp í Fjarðarheiðina og uppfyrir foss.

Viktor var alveg tilbúin og þarna var hann nýbúin að fá að vita að þetta væri frekar hættuleg ferð… það gæti margt gerst ef við færum ekki varlega.

Við pössuðum okkur á að detta ekki í ánna…

Og að týnast ekki í þokunni…

Frekar hátt niður þegar maður er 8 ára…

Þennan klett þurftum við að klifra niður því við komum ofan frá. Neðst til hægri á myndinni sést öryggiskeðjan í stígnum. Það voru fiðrildi í maganum á okkur báðum á leiðinni niður.

Viktor fótar sig niður og var með það á hreinu að sleppa ekki keðjunni.

„Hjálp!!! ég hrapa!!!“ (Foreldrar Viktors, skrollið yfir þessa mynd!)

Vissara að fara varlega!

Inní helli á bakvið fossinn… hversu cool er það?

Fengum okkur nesti

Og upp aftur… þetta er bratt og sleipt… engin vafi á því!

Við lifðum af svaðilför dagsins!

Og að lokum var öskrað til Keflavíkur með fossinn í fjarska.

Þegar við sátum í móanum og biðum eftir að verða sótt, spurði Viktor hvort við gætum farið aftur upp og aftur á bakvið fossinn…